Wilhelm Dichter autobiografizm, autentyzm literatury
[...] kiedy on mówi w wywiadzie [...], że jego pisanie było nacechowane przyjemnością, [...] przyjemnością było podzielić się [...]moimi przeżyciami z czytelnikami, natychmiast się zastanawiamy: jak to, jak to przyjemnością, przecież to są straszne rzeczy tutaj opisane, to dzieciństwo w czasie Holokaustu, ale i potem no jednak to jest taka sekwencja prześladowań jego jako żydowskiego dziecka już po wojnie [...], więc wszystko to jest dosyć przerażające, a jednak on mówi o przyjemności [...].
Wykład poświęcony jest twórczości Wilhelma Dichtera dotyczącej okresu Holokaustu, czyli powieściom Koń Pana Boga (1996) i Szkoła bezbożników (1999). Prof. Janion skupia się na relacji narrator – autor, szczególnie ważnej w przypadku twórczości świadków Zagłady, omawia najważniejsze kategorie (autobiografizmu, autentyzmu, autofikcji) i przedstawia głównych teoretyków (Serge Dubrovsky, Philippe Lejeune, Gianni Gasparini).
Ponieważ Dichter podkreśla, że jego teksty są powieściami, chociaż odwołują się do jego przeżyć jako dziecka ocalonego z Zagłady, Janion skłania się do interpretowania ich w kategoriach autofikcji. Pojawia się tu kwestia autofikcji literatury Holokaustu. Niezwykłym przykładem jest tu szczegółowo omówiony casus Binjamina Wilkomirskiego.
W analizie samych powieści badaczka skupia się na temacie „władzy spojrzenia” wiecznie zagrażającej zdemaskowaniem, koncepcji żydowskiej tożsamości jako wspólnoty losu oraz sposobowi przedstawienia rodziców: „realistyczna matka” i „fantazmatyczny ojciec”.